اختلال خودزشت انگاری نوعی اختلال روانی است که در آن فرد درگیر عیب‌های ساختگی یا واقعی اما جزئی در بدن خود می‌شود. این مشغله ذهنی باعث می‌شود فرد خود را زشت بپندارد و از حضور در اجتماع بپرهیزد یا به اعمال جراحی پلاستیک غیرضروری روی بیاورد.
علائم خود زشت انگاری:
1) ناراحتی، نگرانی، استرس همیشگی درباره ظاهر
2) لمس و اندازه‌گیری
مکرر عضوی که ناقص پنداشته می‌شود
3) مراجعه مکرر به جراحان پلاستیک یا متخصصان پوست و زیبایی برای رفع عیب
4) پرسش مدام از اطرافیان درباره پنهان‌بودن یا در معرض دید نبودن عضوی که ناقص پنداشته می‌شود
5) بی‌تمایل برای شرکت در مجامع عمومی یا مضطرب‌شدن هنگامی که در معرض دید دیگران قرار می‌گیرند
6) عیب‌گذاشتن روی اندام خود و توجه زیاد به مواردی که دیگران آن را جزئی انگاشته یا اصلا نادیده می‌گیرند
7) مشکلات رفتاری و ارتباطی در محیط کار، مدرسه یا در روابط اجتماعی (چراکه فکرشان مدام درگیر نقصشان است
8) داشتن نگرش‌های غلط درباره ظاهر خود و نپذیرفتن دیدگاه‌های دیگران وقتی که آنها را زیبا یا بدون عیب خطا می‌کنند
9) رفتارهای تکرارشونده و مکرر مانند نگاه‌کردن به آیینه، وررفتن با پوست، و تلاش برای پنهان‌کردن عضوی که فکر می‌کنند نقص دارد.
بدون دیدگاه