رابطه پدر و فرزندی از دوران کودکی شکل می‌گیرد
و اگر پدر در زمان کودکی با فرزندش رابطه عاطفی مناسب برقرار نکند، با او بازی
نکند و با احساسات او هماهنگ نشود، در دوره نوجوانی اگر بخواهد به فرزندش نزدیک
شود، به مشکل برمی‌خورد و نوجوان همسالانش را به پدر و مادرش ترجیح می‌دهد.
1) کیفیت رابطه از
کمیت رابطه مهم‌تر است! برخی اوقات پدرها شاید خیلی دیر به منزل نیایند ولی در مدت
زمانی که در خانه هستند، باز هم رابطه مؤثری با فرزندشان ندارند، در خصوص رابطه
مؤثر پدر و فرزندی باید بر این نکته تاکید کرد که کیفیت رابطه اهمیت دارد نه کمیت
آن. ممکن است زمان کوتاهی پدر با فرزندش باشد ولی همان زمان کوتاه را صرف نصیحت و
مقایسه زمان گذشته با شرایط موجود کند که این کار رابطه را کمرنگ‌تر می‌کند، در
حالی که پدر می‌تواند با رفتار مناسبش برای فرزندش الگوسازی کند.
2) وقت‌گذرانی پدران
در فضای مجازی یک مشکل بزرگ دیگر که علاوه بر مشغله کاری، پدران را درگیر کرده،
وقت گذراندن در فضای مجازی در منزل است. این کار حضور آنها را در خانه کمرنگ‌تر می‌کند
و فرصت برقراری روابط عاطفی را از آنها می‌گیرد و حتی برای خودشان نیز جز اطلاعات
اضافه و تنش و استرس سودی ندارد
3) حضور در فضای مجازی را محدود کنید منطقی‌ترین
کار این است که پدر یک‌سوم وقتش را استراحت و بقیه را صرف بازی و کارهای مشترک با
بچه‌ها کند و حتماً وقتی را برای همسرش بگذارد چون این کار به بچه‌ها امنیت خاطر
می‌دهد و بچه‌ها تصور نمی‌کنند پدر و مادرشان از هم فاصله دارند. در زمان حضور در
منزل وقت گذراندن در فضای مجازی را به حداقل برسانند و تلفن
همراه را از خود و تبلت را از بچه‌ها دور کنند و یک زمان خانوادگی حتی یک ساعت،
برای خود تعریف کنند و در اختیار اعضای خانواده باشند. یک وعده غذایی دور همی فضای
بسیار مناسبی برای برقراری رابطه عاطفی بین اعضای خانواده است.
بدون دیدگاه